The day after

Toen we thuiskwamen van het huwelijk bleek dat ook de zwemclub Dolfijn een feestje had. Snoeiharde Surinaamse live-muziek. Ik heb genoten van "Net aleng" en "Gi joe mi lobi wan". Daarna nam de als afzakkertje genomen whisky het gelukkig over.

Om 8 uur opgestaan en ontbeten. Ik had stokbrood met hier ter lande gekocht kaas van 3 Euro per ons ofzo. We hadden kilo's kaas gekocht om mee te nemen, maar wegens overgewicht (van mij en de koffers) hebben we die maar thuis gelaten. Nu moeten we zwaar boeten voor die aderlating, en het toch toegeven aan de behoefte naar een broodje kaas.

Eniewees, het was weer lachen in de Koreaanse kerk. Oude bekenden en nieuwe vrienden. Het clubje Koreanen in Suriname is vrij honkvast, een familie of 15, veelal handelaren en vissers. Af en toe komt er een verloren Koreaanse goudzoeker of projectontwikkelaar, maar die zijn meestal weer snel verdwenen met achterlating van een paar gedupeerden. De rest zijn hardwerkende en Godvrezende families, waarvan ik de kinderen de laatste 17 jaar heb zien opgroeien. Tegen die leeftijd gaan ze trouwens vaak in Amerika of Nederland studeren, want hier is het nog steeds niet veel soeps met de studiefaciliteiten, al zijn er een paar op Europese en Amerikaanse leest gestoelde instituten bijgekomen. Die zijn gelijk zo schreeuwend duur dat je voor hetzelfde geld je kind echt naar het Erasmus of de University of Dallas kunt sturen.

Na de dienst eten ze samen, iedereen brengt wat mee en sommige dingen zijn zelfs eetbaar. Ook de aanwezige gasten (creoolse jongetjes uit de omliggende wijk) weten precies wat ze WEL moeten nemen; wat die dame van het restaurant meeneemt... Ik heb even met ze zitten praten in het Sranang, tot hun grote hilariteit. De Koreaanse kerk heeft naast hun eigen gebouw nog een extra kerk gebouwd, en leende die belangeloos uit aan een dominee uit de wijk die geen faciliteiten had. Mooie diensten met keihard gospelgezang en bevangen kerkgangers zag ik bij eerdere bezoeken. Helaas bracht dat gratis gebruik ook scheve ogen, machtsmisbruik en steeds meer eisen met zich mee, vandaar dat het nu leegstaat. Maar sommige van die kerkkinderen zijn nog altijd welkom bij de dienst en het eten in de Koreaanse kerk. Jammer, het is een mooi kerkje en het was een mooi gebaar. Helaas mijn fototoestel vergeten, volgende week het bewijs.

Daarna zijn we in de superdeluxe bus naar Colakreek vertrokken. Ik moest rijden - toch weer effe wennen dat linkrijden en rechts stuur -, en zette direct een vette kras op de bumper tegen een gigantische mahonieboom bij het restaurant. Balen...
Nog meer balen was dat het STVS werknemersdag was in de kreek, en er zoveel bussen, busjes, auto's en brommers stonden dat we niet wisten hoe snel we weg moesten komen. Door naar Republiek; te vol, waarschijnlijk ook met uitwijkers van de Colakreek. Door naar Bersaba, waar het nog net dragelijk was. Maar drie van de 20 auto's hadden hun stereo op trommelvliesverscheurend staan, en er was een ratio van 140 Surinamers op drie verdwaalde blanken. Oh ja, en 4 Koreanen! Leuk man, ik heb mijn ogen weer uitgekeken (een heleboel Surinamers kunnen niet zwemmen, en dat geeft soms leuke taferelen)! Een uurtje gezwommen en toen weer naar huis, waarbij we "even" door de Drive-thru rotishop gingen. Meer een drive-up, stop, order, pay, wait, wait, wait some more, get bored, wait, get annoyed, wait, get angry, about-to-drive-off, receive order and drive away rotishop!!! Dzjiezus wat duurde dat lang zeg. Gelukkig was het wel lekker.

Morgen verder!