Zika en zo
Door: Arjan Muller
Blijf op de hoogte en volg Arjan
03 Februari 2016 | Suriname, Paramaribo
Zika en zo…
Nadat vorig jaar de Chickungunya toesloeg in Suriname, is dit jaar “Zika” de trend. En ja; ik heb het ook al gehad, zie de foto van mijn kreeftenhuidje. Van de tien Nederlanders die het gehad hebben (las ik in de krant), wonen er vier in mijn huis, dus dat zullen er gerust meer zijn. Geen van ons is naar de dokter gegaan, dus we tellen niet in de statistieken. En totdat de verontrustende berichten uit Brazilie kwamen, leek het ook een milde ziekte. Een paar dagen niet lekker, gewrichtspijn en koorts, uitslag en klaar. Niet te behandelen, alleen wat paracetamol tegen de pijn en koorts. Dan was Chickungunya met maandenlange symptomen van zware gewrichtspijn en lamlendigheid toch wat zwaarder. Nu het Virus richting de Westerse wereld trekt, wordt de noodzaak voor een geneesmiddel wat serieuzer ter hand genomen, lees ik ook.
Het is alweer veel te lang geleden dat ik een blogje maakte. Ondertussen zijn Kerst en Oud-en-Nieuw gekomen en gegaan, maandag is het alweer Chinees Nieuwjaar. Bouterse is herkozen en waar hij vlak voor de verkiezingen nog verkondigde “neks no fout” (niets aan de hand), moest hij een week na zijn overwinning al toegeven dat Suriname “net als de rest van de wereld” in een diepe crisis zat. Dat het in de rest van de wereld al een paar jaar weer aan het opkrabbellen is, maakt hem niets uit, hij verkondigt zijn eigen waarheden. Het ene moment zegt de minister van Financieen dat we nog een gezonde economie hebben, de week daarna moet hij door het stof omdat er gruwelijk monetair gefinancierd wordt. Weekbericht van de Centrale Bank van Suriname; in de week van 24 t/m 31 december is de papiergeldvoorraad in het land met 20 miljoen SRD gestegen. Er is dus gewoon geld bijgedrukt!
En aangezien olie nog steeds niet stijgt (maar het salaris van de nieuwe directeur van Staatsolie wel; die verdient nu 300.000 SRD per maand!) en Suralco de fabriek in Paranam buiten werking heeft gesteld, komt er minder binnen dat 3 jaar geleden. De goudprijs is ook te laag om ongemerkt tientallen miljoenen in je eigen portemonee te laten verdwijnen, dus de mannen hebben het moeilijk! Met oudjaarsavond was dat ook te merken, want we stonden in een van de rijkere wijken om het vuurwerk te zien, maar het was vrij povertjes dit jaar...
Ook in het restaurant is dat te merken. Einde van de maand (als de mensen hun salaris krijgen) leeft het even op, maar verder is het sinds januari aardig rustig. Zo rustig dat ze laatst op verzoek van een goede klant op ZONDAG open gingen, voor het eerst! Je moet hossellen he?! De laatste keer dat het echt druk was, was met de Kerst. En de volgende is misschien Valentijn, toen was het vorig jaar tenminste lekker vol.
De Kerst hebben we zoals het hoort doorgebracht met veel te veel eten en drinken. Een intiem diner bij HAVO schoolvriend Jeffrey, waar nog 15 familieleden bij aanwezig bleken te zijn... Sung die oliebollen bakte en uitdeelde, altijd geslaagd. Oud en nieuw op het dakterras van het Hotel van Jeffrey gestaan, nadat we eerst de vuurwerkrol van 30 meter hadden afgeschoten. Was gezellig. Nog een paar avonden in het restaurant staan helpen omdat het personeel vond dat ze zonder te zeggen zelf ook maar Kerst gingen vieren op de drukste dagen van het jaar...
Met de kinderen gaat het prima. Het vriendje van Sarah heeft zijn rijbewijs gehaald en mag nu dagelijks de schoolrun doen. Dat geeft ons wat meer tijd om... om.... niets te doen? Nou ja, ik werk dan 20 uur per week – vaak wel meer dan 25 hoor -, maar voor de rest is er niet zoveel te doen hier. Nu toevallig even wel, want het is “restaurantweek”. Onmiddelijk geboekt bij een van de duurste restaurants die meedeed, want een 3-gangen menu voor 75 SRD in plaats van 75 USD is wel eventjes 80% korting! Gezellig met de kinderen sjiek gegeten. Max kon het niet waarderen, die heeft liever een Koreaans noodlesoepje uit een pakje van 2 SRD.
Met Max samen wel nog een leuk tochtje gemaakt. Mijn vriend-sinds-30-jaar Rayment was even hier vanuit Frankrijk, en zijn broertje heeft een soort dune-buggy, en nam ons mee om te crossen op de savanne. In de ochtend verzamelen bij Republiek in de buurt, met nog een man of 15 met allemaal van die dure (15-25 mille USD) quads en buggy's. Er waren veel ervaren rotten bij, terwijl het voor ons vieren de eerste keer was. Ik dacht dat het poenerige er aan me teveel dwars zou zitten, maar eenmaal in een soort Mad Max scene verwikkeld achter het stuur van een 100 PK vierpersoonsbuggy merk je daar niets van! Hahaha, zelfs Max mocht even sturen, en vond het ook superspannend. Onderweg werd nog gestopt om de meegebrachte moksi meti te eten, en in de avond waren we moe en bezweet weer thuis. De video's van Mad Max achter het stuur (en David, de eigenaar van de buggy mocht ook even) vindt je links onder "video's". Daar staat ook een stukje dat ik opnam terwijl ik met Max langs de prachtigste Kerstverlichting van Suriname reed; kotskwijlkledder van Sardjoe, een van de rijkste mannen van Suriname.
Verder zijn er niet zoveel wijzigingen. De ouders van Sung wonen nu in de woning naast de Koreaanse kerk. Er werd daar zoveel ingebroken dat er op het laatst niets meer te stelen viel, de hydrofoor, koperen buizen, bezems, plantenbakken, mango’s(...). Maar elke keer de zinloze vernielingen en gewoon het feit dat ze van je terrein af moeten blijven, noopten hun daarheen te gaan. Ze hebben het daar 30 jaar geleden opgebouwd, en nu beheren ze het ook ter plekke. Helpt ook met hun rust, want het is daar een stuk rustiger voor ze nu ze niet meer de hele dag de neiging hebben om in het restaurant te gaan helpen. Jammer genoeg komt een deel van die taken dus op Sung terecht, maar die heeft dat er wel voor over.
Mijn werk gaat wel aardig, sinds 1 januari heb ik dus een contract voor 20 uren in de week. Lekker hoor, om je eigen geld te verdienen. Ik voel me rijk! Af en toe heb ik het razend druk, maar dan blijkt het weer een storm in een glas water te zijn... Er worden mensen aangenomen, een nieuw gebouw ingericht. Maar het Islamitisch bankieren speelt zich waarschijnlijk boven mijn hoofd af, want daar merk ik niet zoveel van. Het ene moment moet ik binnen drie maanden een nieuw bank-systeem uitzoeken, aanschaffen, implementeren en aanpassen aan de lokale behoeften. Het volgende moment wordt dat met een jaar uitgesteld omdat ik het miljoenenbudget dat daarvoor nodig is voorlegde. En daar schrokken ze toch even van! Anyway, het kabbelt nu lekker voort. Over een paar weken zijn de Arabieren weer hier en hebben we het weer even druk... Nu ben ik bezig met onze toko te inventariseren, eigen spullen te gaan aanschaffen voor de netwerken en telefoon, en sommige processen efficienter te maken. Laatst bijvoorbeeld weer een Excel-macro gebouwd om het werk dat iemand in een halve dag deed, tot een paar seconden terug te brengen; leuk! Ook geef ik workshops in de applicaties die ze gebruiken. Begonnen met het simpele Powerpoint, straks Word en het veel moeilijkere Excel (als je dit op een hoger niveau wil gebruiken). Wordt wel gewaardeerd. Vrijdag bezoek ik met een directeur het filiaal in Nickerie. Daar ben ik nog nooit gewest, enkele reis vier uur hoor ik!
Staat er nog wat leuks op het programma? Misschien een vakantie naar Aruba met de kinderen dit jaar. Voor een dag of 10, helaas kunnen we nog niet meer betalen. Sung gaat met haar ouders naar Korea in September, haar broertje heeft haar ticket betaald als dank voor de vele jaren dat wij hem in Nederland geholpen hebben. Ik wil ook naar de Ralleighvallen en Voltsberg, voordat Sarah volgend jaar vertrekt. Maar dat tripje is ook een beetje duur. En met die wereldwijde crisis hier in Suriname moeten we op de centen letten!
Groetjes! Ar en Co
Nadat vorig jaar de Chickungunya toesloeg in Suriname, is dit jaar “Zika” de trend. En ja; ik heb het ook al gehad, zie de foto van mijn kreeftenhuidje. Van de tien Nederlanders die het gehad hebben (las ik in de krant), wonen er vier in mijn huis, dus dat zullen er gerust meer zijn. Geen van ons is naar de dokter gegaan, dus we tellen niet in de statistieken. En totdat de verontrustende berichten uit Brazilie kwamen, leek het ook een milde ziekte. Een paar dagen niet lekker, gewrichtspijn en koorts, uitslag en klaar. Niet te behandelen, alleen wat paracetamol tegen de pijn en koorts. Dan was Chickungunya met maandenlange symptomen van zware gewrichtspijn en lamlendigheid toch wat zwaarder. Nu het Virus richting de Westerse wereld trekt, wordt de noodzaak voor een geneesmiddel wat serieuzer ter hand genomen, lees ik ook.
Het is alweer veel te lang geleden dat ik een blogje maakte. Ondertussen zijn Kerst en Oud-en-Nieuw gekomen en gegaan, maandag is het alweer Chinees Nieuwjaar. Bouterse is herkozen en waar hij vlak voor de verkiezingen nog verkondigde “neks no fout” (niets aan de hand), moest hij een week na zijn overwinning al toegeven dat Suriname “net als de rest van de wereld” in een diepe crisis zat. Dat het in de rest van de wereld al een paar jaar weer aan het opkrabbellen is, maakt hem niets uit, hij verkondigt zijn eigen waarheden. Het ene moment zegt de minister van Financieen dat we nog een gezonde economie hebben, de week daarna moet hij door het stof omdat er gruwelijk monetair gefinancierd wordt. Weekbericht van de Centrale Bank van Suriname; in de week van 24 t/m 31 december is de papiergeldvoorraad in het land met 20 miljoen SRD gestegen. Er is dus gewoon geld bijgedrukt!
En aangezien olie nog steeds niet stijgt (maar het salaris van de nieuwe directeur van Staatsolie wel; die verdient nu 300.000 SRD per maand!) en Suralco de fabriek in Paranam buiten werking heeft gesteld, komt er minder binnen dat 3 jaar geleden. De goudprijs is ook te laag om ongemerkt tientallen miljoenen in je eigen portemonee te laten verdwijnen, dus de mannen hebben het moeilijk! Met oudjaarsavond was dat ook te merken, want we stonden in een van de rijkere wijken om het vuurwerk te zien, maar het was vrij povertjes dit jaar...
Ook in het restaurant is dat te merken. Einde van de maand (als de mensen hun salaris krijgen) leeft het even op, maar verder is het sinds januari aardig rustig. Zo rustig dat ze laatst op verzoek van een goede klant op ZONDAG open gingen, voor het eerst! Je moet hossellen he?! De laatste keer dat het echt druk was, was met de Kerst. En de volgende is misschien Valentijn, toen was het vorig jaar tenminste lekker vol.
De Kerst hebben we zoals het hoort doorgebracht met veel te veel eten en drinken. Een intiem diner bij HAVO schoolvriend Jeffrey, waar nog 15 familieleden bij aanwezig bleken te zijn... Sung die oliebollen bakte en uitdeelde, altijd geslaagd. Oud en nieuw op het dakterras van het Hotel van Jeffrey gestaan, nadat we eerst de vuurwerkrol van 30 meter hadden afgeschoten. Was gezellig. Nog een paar avonden in het restaurant staan helpen omdat het personeel vond dat ze zonder te zeggen zelf ook maar Kerst gingen vieren op de drukste dagen van het jaar...
Met de kinderen gaat het prima. Het vriendje van Sarah heeft zijn rijbewijs gehaald en mag nu dagelijks de schoolrun doen. Dat geeft ons wat meer tijd om... om.... niets te doen? Nou ja, ik werk dan 20 uur per week – vaak wel meer dan 25 hoor -, maar voor de rest is er niet zoveel te doen hier. Nu toevallig even wel, want het is “restaurantweek”. Onmiddelijk geboekt bij een van de duurste restaurants die meedeed, want een 3-gangen menu voor 75 SRD in plaats van 75 USD is wel eventjes 80% korting! Gezellig met de kinderen sjiek gegeten. Max kon het niet waarderen, die heeft liever een Koreaans noodlesoepje uit een pakje van 2 SRD.
Met Max samen wel nog een leuk tochtje gemaakt. Mijn vriend-sinds-30-jaar Rayment was even hier vanuit Frankrijk, en zijn broertje heeft een soort dune-buggy, en nam ons mee om te crossen op de savanne. In de ochtend verzamelen bij Republiek in de buurt, met nog een man of 15 met allemaal van die dure (15-25 mille USD) quads en buggy's. Er waren veel ervaren rotten bij, terwijl het voor ons vieren de eerste keer was. Ik dacht dat het poenerige er aan me teveel dwars zou zitten, maar eenmaal in een soort Mad Max scene verwikkeld achter het stuur van een 100 PK vierpersoonsbuggy merk je daar niets van! Hahaha, zelfs Max mocht even sturen, en vond het ook superspannend. Onderweg werd nog gestopt om de meegebrachte moksi meti te eten, en in de avond waren we moe en bezweet weer thuis. De video's van Mad Max achter het stuur (en David, de eigenaar van de buggy mocht ook even) vindt je links onder "video's". Daar staat ook een stukje dat ik opnam terwijl ik met Max langs de prachtigste Kerstverlichting van Suriname reed; kotskwijlkledder van Sardjoe, een van de rijkste mannen van Suriname.
Verder zijn er niet zoveel wijzigingen. De ouders van Sung wonen nu in de woning naast de Koreaanse kerk. Er werd daar zoveel ingebroken dat er op het laatst niets meer te stelen viel, de hydrofoor, koperen buizen, bezems, plantenbakken, mango’s(...). Maar elke keer de zinloze vernielingen en gewoon het feit dat ze van je terrein af moeten blijven, noopten hun daarheen te gaan. Ze hebben het daar 30 jaar geleden opgebouwd, en nu beheren ze het ook ter plekke. Helpt ook met hun rust, want het is daar een stuk rustiger voor ze nu ze niet meer de hele dag de neiging hebben om in het restaurant te gaan helpen. Jammer genoeg komt een deel van die taken dus op Sung terecht, maar die heeft dat er wel voor over.
Mijn werk gaat wel aardig, sinds 1 januari heb ik dus een contract voor 20 uren in de week. Lekker hoor, om je eigen geld te verdienen. Ik voel me rijk! Af en toe heb ik het razend druk, maar dan blijkt het weer een storm in een glas water te zijn... Er worden mensen aangenomen, een nieuw gebouw ingericht. Maar het Islamitisch bankieren speelt zich waarschijnlijk boven mijn hoofd af, want daar merk ik niet zoveel van. Het ene moment moet ik binnen drie maanden een nieuw bank-systeem uitzoeken, aanschaffen, implementeren en aanpassen aan de lokale behoeften. Het volgende moment wordt dat met een jaar uitgesteld omdat ik het miljoenenbudget dat daarvoor nodig is voorlegde. En daar schrokken ze toch even van! Anyway, het kabbelt nu lekker voort. Over een paar weken zijn de Arabieren weer hier en hebben we het weer even druk... Nu ben ik bezig met onze toko te inventariseren, eigen spullen te gaan aanschaffen voor de netwerken en telefoon, en sommige processen efficienter te maken. Laatst bijvoorbeeld weer een Excel-macro gebouwd om het werk dat iemand in een halve dag deed, tot een paar seconden terug te brengen; leuk! Ook geef ik workshops in de applicaties die ze gebruiken. Begonnen met het simpele Powerpoint, straks Word en het veel moeilijkere Excel (als je dit op een hoger niveau wil gebruiken). Wordt wel gewaardeerd. Vrijdag bezoek ik met een directeur het filiaal in Nickerie. Daar ben ik nog nooit gewest, enkele reis vier uur hoor ik!
Staat er nog wat leuks op het programma? Misschien een vakantie naar Aruba met de kinderen dit jaar. Voor een dag of 10, helaas kunnen we nog niet meer betalen. Sung gaat met haar ouders naar Korea in September, haar broertje heeft haar ticket betaald als dank voor de vele jaren dat wij hem in Nederland geholpen hebben. Ik wil ook naar de Ralleighvallen en Voltsberg, voordat Sarah volgend jaar vertrekt. Maar dat tripje is ook een beetje duur. En met die wereldwijde crisis hier in Suriname moeten we op de centen letten!
Groetjes! Ar en Co
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
