Emigratie

Twee weken ben ik nu terug in Suriname. Voor altijd, als het aan mijn Koreaans-Surinaamse vrouw ligt. En twee weken heeft het geduurd tot ik mijn waarbenjij.nu-account kon unlocken. Jaja, niet alleen in Suriname malen de molens soms traag...

Op 19 Januari vloog ik weer eens de 8-9 uur naar Paramaribo, nu niet met als doel een vakantie, maar een emigratie. Met twee uur vertraging door mist, en omdat de KLM vond dat ze bij 4 graden een uur de vleugels moesten de-icen. Maar goed, op naar tropische klimaten! Omdat januari en februari niet de meest poulaire maanden zijn om naar Suriname te gaan, was het ticket "goedkoop" en had ik twee lege stoelen naast me. Meestal zijn de vluchten naar Suriname 100% vol!

Opgehaald op Zanderij in onze eigen Toyota Landcruiser, door mijn vrouw en kinderen. Zelf (links) rijden naar Paramaribo. Aankomen in het Koreaanse restaurant aan de Mahonylaan, met de bekende geuren en de wachtende schoonfamilie.

In de afgelopen twee weken al zoveel rare situaties meegemaakt, dat ik vermoed dat mijn reisblog een soort rariteitenkabinet wordt. Ik zal proberen betrokken personen zoveel mogelijk te ontzien, maar geeft geen garanties. Behalve als het mijzelf betreft natuurlijk, want IK ben natuurlijk de raarste van allemaal (volgens de Surinamers).

Zoals mijn rare gewoonte om water uit de kraan te drinken... Dat drinken de meeste Surinamers tegenwoordig uit flesjes. Het is hetzelfde water als uit de kraan hoor, maar met 8 verschillende namen en wervende spreuken er op. Het ene water is nog gezonder en meer ecologisch dan de ander. Gelukkig nog geen 3 Euro per slok, zoals in Nederland. Maar het scheelt soms niet veel. Ik wil nog wel eens een smaaktest doen met degenen die heel hard roepen dat het water dat in plastic verpakt is, veel lekkerder is dan het water dat zo uit de kraan komt. Daarnaast eindigen de meeste flesjes in de goot, vanuit het raam van een auto of huis gedonderd.

En andere rare gewoonte is om veel te gaan sporten. Niet dat Surinamers niet sporten, heel veel juist. Maar IK ben dat niet gewoon. Op mijn zwaarste gewicht ooit ben ik vertrokken, 118 kilo door de vele afscheidsetentjes en -borrels in Nederland. En dat gaat er allemaal weer af, en nog meer ook. We waren al lid van privé-zwemclub "de Dolfijn", vlak achter het restaurant van mijn schoonfamilie. En die hebben een fitnessruimte nu, waar ik veel sta te zweten en 1.000 doden sterf op de Cyclo- of Hometrainer. Zwemmen heb ik ook geprobeerd, maar ik ben niet meer de 15-jarige waterpolozwemmer van mijn vorige woonperiode hier ('82-'86). De andere dikke bejaarden zwommen rondjes om me heen terwijl ik zo hard mogelijk naar de overkant zwom... Rustig opbouwen dus. En minder/anders eten.

Anders eten lukt wel; twee keer per dag rijst, om 12 uur en 6 uur precies. Trouw klaargemaakt door mijn schoonmoeder, die mij af en toe verwend met aardappels, hahaha. We eten dan in het restaurant, gewoon tussen de klanten. Met mijn schoonouders, zwager, zijn vrouw en kind. De jongere zwager woont aan de andere kant van de stad, en komt soms langs voor eten of gezelschap.

Zondag gaan we naar de Koreaanse kerk. Gemiddelde bezetting van ongeveer 15, waarbij ons aandeel met 4 personen dus zeer gewaardeerd wordt. Op die enige vrije dag van de week gaan we dan meestal ergens heen om uit te eten.

Donderdag heb ik een sollicitatiegesprek bij een bank, en een ex-collega van me uit Nederland heeft een project als consultant voor me geregeld in het tweede kwartaal. Dat is bij een andere bank, waar ik tijdens mijn vorige vakantie in maart 2014 al eens gesproken heb met het management. Spannend! Met 24 jaar ervaring bij veel verschillende opdrachtgevers (ik werkte in Nederland in de Detachering) zal ik heus waardevol zijn hier. We zullen het zien!

Later meer.