Terugkeer plannen
Door: Arjan Muller
Blijf op de hoogte en volg Arjan
01 Mei 2017 | Suriname, Paramaribo
Luitjes,
Nee, de emigratie naar Suriname is niet voorbij voor ons. Hoewel ik van steeds meer mensen hoor dat ze gedwongen door de lokale crisis (terug) naar Nederland gaan, sommigen naar Curacao of Amerika, blijven wij hier. Maar één gezinslid gaat zoals al gezegd wel terug naar Nederland; Sarah. In juli heeft ze pas de uitslag en haar diploma van het Atheneum, 24 juli vertrek ik met haar naar Nederland en eind augustus begint ze op het Erasmus in Rotterdam in de richting Psychologie.
Een hele onderneming, een kind die uit huis gaat. En zeker internationaal! Gelukkig kunnen veel zaken tegenwoordig via internet geregeld worden. We moesten even langs het Nederlands consulaat voor een DIGID, maar de inschrijving voor de Universiteit en studiefinanciering kan verder online. Mijn vakantie is niet zo lang, dus na een paar weken komt Sung (met Max) me aflossen in Nederland. We zijn een week samen met het hele gezin en dan ga ik weer terug. Want ik kan natuurlijk Sarah wel helpen met inschrijving bij de gemeente, bankzaken en andere ambtelijke handelingen. Maar het met Sarah shoppen voor winterkleding is volgens Sung haar taak!
Sarah grijpt alle mogelijkheden om nog wat van Suriname te zien met beide handen aan. Waar Max in bed of tenminste zijn kamer blijft als we weer met nieuwe mensen op dagtochtjes naar het binnenland gaan, is Sarah overal voor te porren. Laatst kwam een eenzame Nederlands-Koreaanse het restaurant binnen en na een praatje bleek haar man zijn co-schappen hier te lopen. Als arme werkstudentjes hadden ze nog niet veel ontplooid en dus namen we ze mee op sleeptouw naar een middagje Nieuw-Amsterdam, en een dagje Jodensavanne en Blakawatra. En waar we de enigen waren op Jodensavanne, was Blakawatra VERGEVEN van de mensen. Gelukkig (of objectief gezien; helaas) kan een groot deel van de Surinaamse bevolking niet zwemmen, maar dat maakte het in het diepere gedeelte van de kreek juist lekker rustig. Dus volgende keer dat we gaan; lekker doordeweeks! Want het is wel een prachtig oord.
De vroegere buitenplaats van premier Pengel is getransformeerd tot een resortje met ongeveer 15 open hutten langs een kronkelende kreek, met een soort ondiepe stroomversnelling er in. Voor 120 SRD (15 Euro) kregen we toegang voor 6 personen en een auto, plus gebruik van een hut. Hangmat ophangen, eten en drinken uitstallen en genieten maar. Ware het niet dat de dronken oom van je buurmans-hut, of de BBQ van de familie tegenover je flinke “overlast” kan bezorgen. Gelukkig geen blèrende stereo’s meer, dat is nu verboden. Het is wel wat verder vanuit de stad dan Colakreek en Overbridge, maar de gelegenheid om de Jodensavanne en de nabij liggende indianendorpjes te bezoeken voegt wel wat toe.
Het paasweekend daarvoor waren we met mijn schoonouders en onze kinderen naar het resort Menimi. Dat is dezelfde richting op; via Paranam de Afobaka-weg op. Alleen waar je voor Blakawatra linksaf slaat richting het indianendorp Powaka, ga je voor de boven-Suriname rivier door tot vlak voor het stuwmeer. Dan rechtsaf via het transmigratiedorp Brownsweg naar Atjoni, waar het asfalt bijna naadloos overgaat in de rivier. Nog een uurtje in de boot en dan ben je in Menimi. We gingen met een tour-operator, en de eerste schrik kwam toen we ons bij ’t Vat meldden voor de busreis. Meer dan 25 man! De bussen vertrokken wel redelijk op tijd, dat viel dan weer mee. Maar gelukkig was de aansluitende boot ruim een uur te laat, dus we konden weer lekker frustreren over de Surinaamse punctualiteit.
Eenmaal aangekomen op Menimi bleek dat er daar al een man of 80 aanwezig was! Wow, wat een massaliteit! De huisjes waren wel mooi, maar omdat er veel slaapkamers per huis waren, was je afhankelijk van de instelling van je buren voor je nachtrust. Sung ging natuurlijk direct na die constatering op rooftocht uit, en na overleg met een paar ex-collega’s van mij, die ik toevallig daar tegenkwam en die ‘s middag zouden vertrekken, hadden we al snel een eigen huisje geregeld! De omgeving van het resort was wel prachtig en de naastgelegen soela (stroomversnelling) heerlijk om in te zwemmen, met rotsen en een omgevallen boom er in. Maar wat heb je daaraan als er al 10 mensen in zitten? Zo sociaal zijn wij blijkbaar niet. Nee hoor; we kwamen voor onze rust, maar waren duidelijk tekort geschoten in ons vooronderzoek. Toen later ook bleek dat het eten dat ons door twee jonge mannelijke koks werd voorgeschoteld, absoluut en zonder uitzondering te weinig was, daalde ons enthousiasme nog wat meer. Zeker toen het paas-ontbijt (een dikke vette regel in het promotiemateriaal) bestond uit zakken brood op een tafel gesmeten naast een pot chocopasta, een pot pindakaas en een onduidelijke ei-substantie. Later hebben ze dat nog enigszins goedgemaakt met het maandag-ontbijt met een soort fruit en gekookte eieren als aanvulling. Maar onze stemming daalde onderhand tot onder het nulpunt. Vooral toen mensen elkaar begonnen te beschuldigen van “jullie eten teveel, je moet rekening met elkaar houden” uit dezelfde monden die de nacht tevoren om 2 uur nog keihard aan het gillen waren… Wat nou “rekening houden”? En als je keek naar wat de heren op tafel zetten, kon je al vooraf zeggen dat dit geen 25 monden zou voeren. Niet in buffetvorm! Bovendien was de opdieningswijze PRUT (gewoon pan op tafel en gaan) en blief ik niet in een “eco-resort” met plastic bestek van plastic borden te eten, die elke maaltijd weer worden weggegooid…
Anyway, we hebben er dus zelf maar wat van gemaakt met het meegenomen Monopolyspel, het daar liggende damspel en veelvuldig zwemmen in de rivier. De Koreaanse opa en oma, die voor het eerst tijdens hun 34-jarige aanwezigheid het verre binnenland in waren, deden flink mee met het zwemmen in de rivier en het Monopolyspel, ook al hadden ze beide nooit eerder gedaan. Slapen was een ramp met luidruchtige stagiaires en een “cultuurshow” luttele meters van de hut, en toen begon het ook nog te regenen! Hahaha, hadden we na lang zoeken eindelijk iets betaalbaars gevonden (ongeveer 75 Euro voor drie dagen compleet verzorgd per persoon is ECHT goedkoop), bleek het nu ook weer waar naar geld te zijn.
En wij zijn tenslotte al wat gewend van de Surinaamse manier van plannen (NIET), Service (vergeet het maar) en punctualiteit (bestaat niet in het Surinaams woordenboek). Ik kan me voorstellen dat een doorgewinterde toerist volgende keer gewoon weer kiest voor Spanje, Griekenland of Indonesie, na een rauwe ervaring in Suriname. Degenen die terugkomen zijn de jungle-liefhebbens, of degenen die JUIST van de doe-effe-lekker-rustig-aan-zeg ervaring genieten. Want die zit er overal goed in. Service in de Bar? Bediening en het restaurant? Personeel in de winkel? Afspraak met een ambtelijke instantie? Vermenigvuldig je Nederlandse ervaring qua tijd met het vijf- tot tienvoudige en dan mag je NOG blij zijn….
Gelukkig zit bij ons de liefde voor de Surinaamse natuur er diep in, en wordt je van de weeromstuit zelf ook wat gelatener. Dus het emigratie-besluit staat nog steeds als een huis. Al zijn we beide stiekem een beetje blij dat we na 3-4 jaar in Suriname een maandje mogen genieten van Nederlandse haast, strakke regels en vaststaande vertrektijden. Al zal het zwaar zijn om onze eerstgeborene daar achter te moeten laten! Gelukkig komt ze in december alweer op vakantie. Daar heb ik weer een nier voor moeten verkopen, maar het arme kind moet haar vriendje (al 2,5 jaar samen) hier achterlaten en wij doen maar alsof we haar DAAR voor terug halen. Terwijl WIJ eigenlijk natuurlijk gewoon graag Sarah weer in de armen sluiten (ik) en bijvoeden (Sung). J
Tot gauw!
Arie Jan de Klaagman
Nee, de emigratie naar Suriname is niet voorbij voor ons. Hoewel ik van steeds meer mensen hoor dat ze gedwongen door de lokale crisis (terug) naar Nederland gaan, sommigen naar Curacao of Amerika, blijven wij hier. Maar één gezinslid gaat zoals al gezegd wel terug naar Nederland; Sarah. In juli heeft ze pas de uitslag en haar diploma van het Atheneum, 24 juli vertrek ik met haar naar Nederland en eind augustus begint ze op het Erasmus in Rotterdam in de richting Psychologie.
Een hele onderneming, een kind die uit huis gaat. En zeker internationaal! Gelukkig kunnen veel zaken tegenwoordig via internet geregeld worden. We moesten even langs het Nederlands consulaat voor een DIGID, maar de inschrijving voor de Universiteit en studiefinanciering kan verder online. Mijn vakantie is niet zo lang, dus na een paar weken komt Sung (met Max) me aflossen in Nederland. We zijn een week samen met het hele gezin en dan ga ik weer terug. Want ik kan natuurlijk Sarah wel helpen met inschrijving bij de gemeente, bankzaken en andere ambtelijke handelingen. Maar het met Sarah shoppen voor winterkleding is volgens Sung haar taak!
Sarah grijpt alle mogelijkheden om nog wat van Suriname te zien met beide handen aan. Waar Max in bed of tenminste zijn kamer blijft als we weer met nieuwe mensen op dagtochtjes naar het binnenland gaan, is Sarah overal voor te porren. Laatst kwam een eenzame Nederlands-Koreaanse het restaurant binnen en na een praatje bleek haar man zijn co-schappen hier te lopen. Als arme werkstudentjes hadden ze nog niet veel ontplooid en dus namen we ze mee op sleeptouw naar een middagje Nieuw-Amsterdam, en een dagje Jodensavanne en Blakawatra. En waar we de enigen waren op Jodensavanne, was Blakawatra VERGEVEN van de mensen. Gelukkig (of objectief gezien; helaas) kan een groot deel van de Surinaamse bevolking niet zwemmen, maar dat maakte het in het diepere gedeelte van de kreek juist lekker rustig. Dus volgende keer dat we gaan; lekker doordeweeks! Want het is wel een prachtig oord.
De vroegere buitenplaats van premier Pengel is getransformeerd tot een resortje met ongeveer 15 open hutten langs een kronkelende kreek, met een soort ondiepe stroomversnelling er in. Voor 120 SRD (15 Euro) kregen we toegang voor 6 personen en een auto, plus gebruik van een hut. Hangmat ophangen, eten en drinken uitstallen en genieten maar. Ware het niet dat de dronken oom van je buurmans-hut, of de BBQ van de familie tegenover je flinke “overlast” kan bezorgen. Gelukkig geen blèrende stereo’s meer, dat is nu verboden. Het is wel wat verder vanuit de stad dan Colakreek en Overbridge, maar de gelegenheid om de Jodensavanne en de nabij liggende indianendorpjes te bezoeken voegt wel wat toe.
Het paasweekend daarvoor waren we met mijn schoonouders en onze kinderen naar het resort Menimi. Dat is dezelfde richting op; via Paranam de Afobaka-weg op. Alleen waar je voor Blakawatra linksaf slaat richting het indianendorp Powaka, ga je voor de boven-Suriname rivier door tot vlak voor het stuwmeer. Dan rechtsaf via het transmigratiedorp Brownsweg naar Atjoni, waar het asfalt bijna naadloos overgaat in de rivier. Nog een uurtje in de boot en dan ben je in Menimi. We gingen met een tour-operator, en de eerste schrik kwam toen we ons bij ’t Vat meldden voor de busreis. Meer dan 25 man! De bussen vertrokken wel redelijk op tijd, dat viel dan weer mee. Maar gelukkig was de aansluitende boot ruim een uur te laat, dus we konden weer lekker frustreren over de Surinaamse punctualiteit.
Eenmaal aangekomen op Menimi bleek dat er daar al een man of 80 aanwezig was! Wow, wat een massaliteit! De huisjes waren wel mooi, maar omdat er veel slaapkamers per huis waren, was je afhankelijk van de instelling van je buren voor je nachtrust. Sung ging natuurlijk direct na die constatering op rooftocht uit, en na overleg met een paar ex-collega’s van mij, die ik toevallig daar tegenkwam en die ‘s middag zouden vertrekken, hadden we al snel een eigen huisje geregeld! De omgeving van het resort was wel prachtig en de naastgelegen soela (stroomversnelling) heerlijk om in te zwemmen, met rotsen en een omgevallen boom er in. Maar wat heb je daaraan als er al 10 mensen in zitten? Zo sociaal zijn wij blijkbaar niet. Nee hoor; we kwamen voor onze rust, maar waren duidelijk tekort geschoten in ons vooronderzoek. Toen later ook bleek dat het eten dat ons door twee jonge mannelijke koks werd voorgeschoteld, absoluut en zonder uitzondering te weinig was, daalde ons enthousiasme nog wat meer. Zeker toen het paas-ontbijt (een dikke vette regel in het promotiemateriaal) bestond uit zakken brood op een tafel gesmeten naast een pot chocopasta, een pot pindakaas en een onduidelijke ei-substantie. Later hebben ze dat nog enigszins goedgemaakt met het maandag-ontbijt met een soort fruit en gekookte eieren als aanvulling. Maar onze stemming daalde onderhand tot onder het nulpunt. Vooral toen mensen elkaar begonnen te beschuldigen van “jullie eten teveel, je moet rekening met elkaar houden” uit dezelfde monden die de nacht tevoren om 2 uur nog keihard aan het gillen waren… Wat nou “rekening houden”? En als je keek naar wat de heren op tafel zetten, kon je al vooraf zeggen dat dit geen 25 monden zou voeren. Niet in buffetvorm! Bovendien was de opdieningswijze PRUT (gewoon pan op tafel en gaan) en blief ik niet in een “eco-resort” met plastic bestek van plastic borden te eten, die elke maaltijd weer worden weggegooid…
Anyway, we hebben er dus zelf maar wat van gemaakt met het meegenomen Monopolyspel, het daar liggende damspel en veelvuldig zwemmen in de rivier. De Koreaanse opa en oma, die voor het eerst tijdens hun 34-jarige aanwezigheid het verre binnenland in waren, deden flink mee met het zwemmen in de rivier en het Monopolyspel, ook al hadden ze beide nooit eerder gedaan. Slapen was een ramp met luidruchtige stagiaires en een “cultuurshow” luttele meters van de hut, en toen begon het ook nog te regenen! Hahaha, hadden we na lang zoeken eindelijk iets betaalbaars gevonden (ongeveer 75 Euro voor drie dagen compleet verzorgd per persoon is ECHT goedkoop), bleek het nu ook weer waar naar geld te zijn.
En wij zijn tenslotte al wat gewend van de Surinaamse manier van plannen (NIET), Service (vergeet het maar) en punctualiteit (bestaat niet in het Surinaams woordenboek). Ik kan me voorstellen dat een doorgewinterde toerist volgende keer gewoon weer kiest voor Spanje, Griekenland of Indonesie, na een rauwe ervaring in Suriname. Degenen die terugkomen zijn de jungle-liefhebbens, of degenen die JUIST van de doe-effe-lekker-rustig-aan-zeg ervaring genieten. Want die zit er overal goed in. Service in de Bar? Bediening en het restaurant? Personeel in de winkel? Afspraak met een ambtelijke instantie? Vermenigvuldig je Nederlandse ervaring qua tijd met het vijf- tot tienvoudige en dan mag je NOG blij zijn….
Gelukkig zit bij ons de liefde voor de Surinaamse natuur er diep in, en wordt je van de weeromstuit zelf ook wat gelatener. Dus het emigratie-besluit staat nog steeds als een huis. Al zijn we beide stiekem een beetje blij dat we na 3-4 jaar in Suriname een maandje mogen genieten van Nederlandse haast, strakke regels en vaststaande vertrektijden. Al zal het zwaar zijn om onze eerstgeborene daar achter te moeten laten! Gelukkig komt ze in december alweer op vakantie. Daar heb ik weer een nier voor moeten verkopen, maar het arme kind moet haar vriendje (al 2,5 jaar samen) hier achterlaten en wij doen maar alsof we haar DAAR voor terug halen. Terwijl WIJ eigenlijk natuurlijk gewoon graag Sarah weer in de armen sluiten (ik) en bijvoeden (Sung). J
Tot gauw!
Arie Jan de Klaagman
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
