Merry newyear

Jong-en-lui,

Nog even teruggrijpen op het einde-jaar, omdat mijn laatste blogje vlak VOOR de jaarwisseling was:

Kerst en oud-en-nieuw in Suriname betekent: nog MEER dan normaal eten en drinken. Nou is dat natuurlijk overal zo (correctie: waar men genoeg/teveel aan voedsel en drank heeft), maar in Suriname draait normalerwijze al het hele leven om eten. Dus sleep je jezelf met een volle maag en dronken kop naar een korte nacht, om morgen precies dezelfde fouten te maken…

Ik heb veel mensen horen zeggen dat ze dit jaar niet echt het Kerst-gevoel hadden, waarschijnlijk doordat er minder kon worden uitgegeven i.v.m. de crisis. Zelf had ik het gevoel niet meer of minder dan normaal. Al is bij 30 graden het bezoeken van een “Christmas Wonderland” festival toch wel wat anders dan bij -5 graden. Ook al gooi je er nog zoveel manshoge rendierbeelden, Kerstmannen en nepsneeuw tegenaan!
Tijdens oud en nieuw was het vuurwerk dit jaar heftiger maar een stuk korter dan vorig jaar. De geruchten gingen dat er in vergelijking met voorgaande jaren veel minder is geïmporteerd. Maar 26 containers in plaats van de normale 80! Dan is er een hoop oud vuurwerk afgeschoten, want het zag er af en toe wel weer prachtig uit.

Op oudejaarsdag hadden we nog een “leuk” akkefietje. Een aantal dagen daarvoor was een Koreaanse bakcpacker komen eten in het restaurant. Hij was op rondreis door Zuid-Amerika, en ging na Suriname nog naar Frans-Guyana, Guyana, Barbados etc. Op de 30ste december belde de Franse politie vanuit Cayenne (Fr.-Guy.) op dat deze heer was overvallen en alleen nog de contactgegevens van ons restaurant wist. Dus op oudejaarsdag zijn we hem gaan halen in St. Laurent, waar hij met een busje naar toe kwam. Onder de schaafplekken, bulten en blauwe plekken. Bij het vragen naar de locatie van een taxi hebben mensen hem naar een afgelegen plek gestuurd, en diezelfde mensen hebben hem daar overvallen. ALLES hebben ze hem afgenomen tijdens het (door drie man) volledig in elkaar meppen van de arme Koreaan. Geld, paspoort, creditcard, alles weg. En die stomme kerel liep dus met AL zijn cash op zak. Hierdoor zullen die overvallers elke Chinees uitziende toerist gaan overvallen, want die hebben blijkbaar veel geld bij zich, dom hoor. Maar goed, hij had dus niets meer, en met de aangifte en reistoestemming van de politie in de hand hebben we een nieuw paspoort en ticket naar huis geregeld. In de paar dagen dat hij daar op moest wachten hebben we hem nog meegenomen om wat dingen te bekijken (Brownsberg, Nieuw Amsterdam).

Daardoor kwamen we op oudjaars-avond pas om 7 uur in de stad terug, en had Sung geen tijd meer om oliebollen te bakken. Wel zijn we nog naar vriend Jeffrey gegaan om zijn pagara (miljoenklapper) te gaan bekijken. Onder het genot van wat snacks en champagne hebben we vanaf het terras van zijn hotel over de stad kunnen kijken naar het vuurwerk. Daarna heb ik Sung Hee in bed gelegd met koorts, en ben ik met Max en Sarah naar de familie Tjon Kon Joen gegaan (familie van het vriendje van Sarah) om de jaarwisseling te vieren. Mooi vuurwerk gezien, maar wel NOG minder dan vorig jaar.

Op mijn werk loopt het redelijk. Een project succesvol afgerond, waarmee de bank 120.000 USD per jaar bespaard wordt. Een ander project met hoge impact heb ik organisatiebreed gecommuniceerd, wat veel mensen verraste, aangezien dat hier niet gebruikelijk is. Maar andere projecten lopen (natuurlijk) minder. Een klein projectje over informatievoorziening deed ik met een andere externe projectleider. Ik heb 80% van het werk gedaan, hij 20% (en dan nog na diverse aansporingen en voorbeelden delen). En toch communiceert hij de resultaten alsof hij alles gedaan heeft. Ik was ervoor gewaarschuwd, en het kon me niet zoveel schelen. Het project waarbij ik lessen Projectmanagement zou geven is verzand in de handen van een steeds meer details vragende directeur. Ik heb al drie presentaties gemaakt en voorbereid, en telkens moet het weer anders en gedetailleerder dan de vorige keer. “Scope-creep” heet dat; je begint met een afgebakende vraag en gaandeweg voeg je steeds meer eisen en wensen toe, zodat het einddoel nooit gehaald kan worden. Ik laat het maar zo. Als je niet wilt dat de organisatie professioneler wordt, door er niet pragmatisch in te zitten maar constant je eigen perfectionistische visie op te willen leggen; jouw zaak.

Sarah heeft enorm goed gescoord bij haar eerste SO’s. 7’s tot 9’s, zelfs voor het door haar gehate wiskunde en scheikunde. Ze heeft er ook superveel studie voor gedaan, en bijlessen gevolgd. Dat heeft goed gewerkt, we zijn trots! Max heeft het wat minder gedaan, en lijkt zich nu vermand te hebben om het volgende ronde beter te doen. In plaats van elk moment dat hij niet naar school moet (of moet eten of douchen ofzo) onderuitgezakt in bed te liggen gamen op zijn laptop, gaat hij nu wat meer sporten en studeren. Ik hoop dat het zo blijft. En dat de resultaten er straks ook naar zijn.
Het is nu weer restaurantweek hier. 125 SRD kost het inmiddels voor een volledig menu, dat is ongeveer 16 Euro. Vorige keer was het nog 100 SRD. Er doen heel veel restaurants mee, wij hebben twee bezoeken gepland.

Oh ja; ik ben naar HARDWELL gegaan! De DJ was hier en kaartjes waren redelijk goedkoop. Dus Sarah had voor 150 SRD een veldkaart, GEEN GELD! Ik had niet zo’n zin in die House, maar de avond van het concert werd ik gebeld door een vriend die een VIP-kaart voor me had! 250 USD kostten die krengen! Dus dat wilde ik wel; verhoogd podium, champagne en whisky aan de tafel… Dus oordopjes mee en in de bus vol vrienden gestapt. Het concert was heftig! Echt een leuke sfeer, hoewel het niet uitverkocht was. Ondanks dat zitplaatsen op de tribune (maximale afstand tot het podium 50 meter) minder dan 10 Euro waren! Er waren veel stagiaires in het publiek zowel als bij de bediening. Leuk om een keer mee te maken… Zie ook de foto’s.



Groetjes! Arjan