Guyana's

Omdat vakantie op Aruba een beetje te prijzig bleek, hebben we onze doelen wat lager gesteld en zijn we 4 daagjes naar Frans Guyana geweest. Er woont daar vlakbij de hoofdstad Cayenne een oud-werkneemster van mijn schoonouders; Bibi met haar zoon en dochter, waar ze nog altijd contact mee hebben.
Sung, ik en de kinderen waren daar 8 jaar geleden ook aan huis. Midden in de bush, zonnepanelen op het dak voor elektriciteit, en drinkwater per jerrycan. Lekker primitief, maar wel een 55 inch TV en home-cinema set!
Een heel geregel nog zo'n bezoek aan het buitenland, met een visum voor Sung's ouders die Surinaamse paspoorten hebben, auto-verzekering, verplichte reisverzekering, hotel zoeken etc. Uiteindelijk geboekt in een vreselijk kitscherig hotel aan het strand van Cayenne. Niet heel goedkoop, maar leuker dan een wit hokje met een bed en een kraantje voor 50 euro.
Maandag om 4 uur in de ochtend opgestaan en om 5 uur vertrokken. Om half acht gaat de eerste veerpont vanuit Albina naar St. Laurent du Maroni aan de Franse kant. Frans Guyana is een "departement" van Frankrijk, inclusief alle regels die daarbij horen. Zo is er een redelijk sociaal stelsel met hoge belastingen en arbeidsongeschiktheids- en werkeloosheidsuitkeringen, maar ook regels die je beletten om een huurder "in de winter" uit zijn huurhuis te zetten (want dan is het te koud, met gemiddeld 31 graden van november tot februari...).
Toen we na twee uur rijden over een prachtige asfaltweg in Albina aankwamen hebben we nog even getankt, prijs in Suriname ongeveer 1,25 Euro en aan de andere kant 1,70 Euro. Helaas slopen daardoor twee gigantische vrachtwagens voor ons in de rij. en omdat de veerpont 8 personen-auto's of één vrachtwagen kan dragen, zouden we twee uur moeten wachten tot we aan de beurt waren! Dat gaf even tijd om taxfree te shoppen (ja, echt waar!) en met wat mensen te praten. Één van de vrachtwagenchauffeurs vertelde dat hij medische apparatuur aan het vervoeren was, die in Paramaribo aangekomen was. Maar Cayenne heeft toch ook een grote haven?! Ja, maar dan moesten ze 21% invoerbelasting betalen op de spullen direct uit Frankrijk, en op spullen vanuit Suriname maar 5%. Dus daar kun je wel een vervoerdertje van betalen!
Nadat de eerste vrachtwagen was overgezet, wenkte de kapitein dat hij eerst ons en de 5 andere - Franse - personenauto's wilde overzetten. Het betrof trouwens vooral Surinaamse Javanen die daar al tijden lang woonden en in Renaults, Peugeots en Citroëns aan kwamen rijden. Onderweg op de pont kwamen we er achter dat op onze geplande terugkeer dag woensdag, er in de middag geen diensten gevaren werden! Dus maar ter plekke besloten er een nachtje in een goedkoop hotel aan vast te knopen en pas donderdag terug te gaan. Overtocht duurde een minuut of 20, aan de Franse kant weer even door de douane en niet vergeten RECHTS te rijden! De tocht naar Cayenne duurde ongeveer 4 uur inclusief een "Tarantula lunchstop", zie foto. De weg was in het begin erg slecht maar werd later beter. Verschil met Suriname is dat zij in het kustgebied wél bergjes hebben, waar onze kustvlakte helemaal dát is (vlak dus). Af en toe lastig rijden maar geen problemen. Ook niet bij de controleposten onderweg...
Aangekomen bij Cayenne werden we begroet door Bibi, die voor ons uit naar het Hotel reed. We probeerden wel de GPS op onze telefoon te gebruiken, maar die had ons vaak niet in de smiezen. Enfin, drie kamers voor twee personen hadden we. Vreselijk kitsj ingericht, onze kamer was roze-geel-goud met bruine spreien op het bed... De badkamer was redelijk groot maar rook niet erg fris. Gelukkig hadden we uitwijk op een balkon met keukentje, en uitzicht op de zee en het zwembad.
De eerste middag werd besteed aan het terugkerend thema van de vakantie; shoppen! Naar de Carrefour, waar alles wat los en vast zat werd gekocht. De kinderen blij met de lokale pain-au-chocolat en stokbroden, Sung met de Europese kleding en schoenen. In Suriname krijg je dezelfde merken maar zijn ze nep of in een ander land gemaakt. Een paar tennisschoenen uit Suriname is na een maand op, en wassen is funest voor die kleding (gaten vallen er in). Zo hebben we in deze vakantie vele shopping malls bezocht en zelfs ik heb een paar kledingstukken gekocht.
In de avond gingen we eten bij de dochter van Bibi, een ambtenaar met zoontje en zonder man. Ze had een appartementje met twee kamers buiten de stad voor 2 ton Euro's, woningen en auto's zijn belachelijk duur daar! De weg even kwijtgeraakt, gebeurde ook maar 10 keer in deze uitgestrekte stad. Lekker gegeten en daarna snel naar bed in het Hotel.
Dinsdag de stad Cayenne ingegaan. Naar de Palmentuin in het centrum gereden en daar gewandeld. Door een ziekte waren de meeste palmen gerooid en dat gaf nogal een kale aanblik natuurlijk. De palmentuin in Paramaribo is veel mooier! Het Hotel "Les Palmistes" waar Edo en ik 32 jaar geleden Space Invaders speelden is mooi opgeknapt en ligt aan de rand van het Quartier Chinois. We bezochten de kathedraal die ten onder was gegaan aan een doorgeslagen restauratie en toen had het reisgezelschap er wel weer genoeg van. Jammer, maar helaas. Oh nee, eerst nog deze schoenenwinkel in! Terug naar het Hotel om wat te zwemmen met uitzicht op de zee (we hebben tot onze knieën in het zeewater gestaan, maar het zwembad was lekkerder!).
Daarna vertrokken we via het vliegveld naar de rimboe, waar het huis van Bibi en familie was. Weer verdwaald, weer opgehaald. De GPS gaf in dit geval een regio van ongeveer 5 km omtrek aan waar het kón zijn... Enfin, na 2 kilometer hotsen en botsen op een onverharde weg kwamen we bij het huis. Het huis was een stuk opgeknapt in vergelijking met acht jaar geleden, maar er was nog steeds geen water en elektra. De zonnepanelen werden nu ondersteund door een generator. De zoon des huizes had flink uitgebouwd en verbeterd, betegeld en schoongemaakt. Bibi liet zien dat ze nog steeds de beste roti kon maken, en verhalen werden tot laat in de avond uitgewisseld.
De volgende dag spullen ingepakt, uitgecheckt en vertrokken naar Kourou, waar we de raketbasis bezochten. Het is een uur rijden vanuit Cayenne en er is een redelijk knullig "Musee de l'Espace". Buiten staat een levensgrote Ariane 5 raket, waarvan ze er al 80 hebben gelanceerd. In totaal zijn er al meer dan 220 succesvolle vluchten geweest vanuit hier, maar altijd alleen met satellieten en geen personen... Ook de Russiche Soyuz en Chinese Vega raketten worden gelanceerd vanaf deze basis van bijna 1.000 vierkante kilometer!
Het museum was alleen interessant voor mij en de kinderen, want Sung en haar ouders waren er in 15 minuten wel klaar mee. Max, Sarah en ik vermaakten ons met kinderlijke proefjes op Duitse (...) apparaten en het lezen van de interessante feiten rond de lanceringen, zoals dat maar 1% van wat omhoog gaat, daar blijft; de satelliet. De rest valt in zee en sommige delen worden weer opgevist.
We gingen Kourou in, waar het Vreemdelingenlegioen nog steeds huist. McDonalds serveerde ons een "Royale with cheese" (Pulp Fiction referentie) en WIFI. Nog even naar het gigantische en geheel lege strand geweest. Ik mocht een leeglopende autoband gaan laten repareren terwijl de rest aan de koffie zat. Helaas houden ze hier siësta van 12 tot 4 uur, dus het bleef bij oppompen en later in Cayenne laten plakken. Daardoor kwam ik nog wel even langs de oude fiets- en autobanden winkel van mijn maatje Rayment; "Les Baladins".
Terug in Cayenne gingen we maar weer shoppen, veel leuker dan die saaie ruimtevaart en eeuwige stranden toch? Toen onze bagage gedropped bij het nieuwe hotel, superkleine kamers met smalle bedden en klote-douches. Maar goed. In de avond weer naar Bibi om te eten, en daarna uit geweest met de zoon des huizes, die ons via een 50's cocktailbar door de stad reed. Op het plein van de palmentuin bleek zich om 12 uur in de nacht - het was dus een doordeweekse dag! - een bonte verzameling van voedselwagentjes te bevinden. Drukte! En dat elke dag! Waanzinnig.
Donderdag uiteraard nog even shoppen voordat we de terugreis aanvingen: 20 Kilo varkensvlees uit Frankrijk, schoenen, sportspullen, 20 stokbroden, 40 pain-au-chocolat en croissants, aardbeien etc.etc.
De terugreis verliep weer voorspoedig, we hadden het veer van 3 uur en waren om 6 uur weer in Paramaribo. Moe! Maar het was wel leuk hoor. De kinderen vonden de mengeling van Europese en Zuid-Amerikaanse cultuur leuk, maar zouden het zelf niet nog een keer doen denk ik.

Vrijdag ben ik met een vriend de Brownsberg op geweest. Hij was zelf 30 jaar geleden voor het laatst geweest, en zijn vrouw en kinderen nog nooit! Gelukkig was het redelijk droog, want de weg omhoog is best spannend als het geregend heeft. Voor het laatst gratis geparkeerd bovenop de berg, want ze hebben de weg nu afgesloten met een paar paaltjes en een ketting. Vanaf nu betaal je voor een auto met 5 passagiers 120 SRD! Dat is ongeveer 40 Euro, best veel voor een wandeling van 2 uur.
De watervallen waren goed gevuld en weer prachtig om te zien. Eerst de Ireneval gedaan, en daarna met een deel van het gezelschap op de terugweg nog de Leoval. Iedereen was uitgeput, maar vond het fantastisch. We hadden veel eten en drinken mee op z'n Surinaams, het water van de vallen is ook drinkbaar trouwens.
Op de terugweg viel de auto op 20 kilometer van Paranam = 50 kilometer van Paramaribo plotseling uit. Eerst de Airco en daarna de hele auto. Na een tijdje startte hij wel weer, maar de airco, alle wijzertjes, de ramen en het open dak weigerden dienst. Daardoor zaten we nog een uur in een soort rijdende sauna naar de stad! Af en toe de deuren even open houden hielp, al was het niet lang. Bij het restaurant even auto's gewisseld zodat ik het gezin niet in doorweekte toestand thuis zou afleveren, en als dank voor het leuke dagje uit twee flessen pure Surinaamse kersensap en wat manja's gekregen. En de dag erna spierpijn...

Nog wat foto's toevoegen om dit droge verslag wat op te vrolijken,

Groetjes! Arjan

P.s. Je kunt de maat van de vogelspin niet zo goed zien, en dat heeft een reden: Toen ik heel heldhaftig mijn wijsvinger naast de spin ging houden om een referentie te hebben, SPRONG hij in een milliseconde als een tijger op mijn hand en alleen heftig schudden, springen en gillen als een klein meisje in doodsangst heeft me gered van een wisse dood... Dus dat.