To work or not to work...

Derde week in Suriname. Het begint te wennen, net als het idee dat ik hier niet op vakantie ben deze keer.

Afgelopen week was mijn oudste zwager jarig, en dat werd gevierd in Bar-Zuid, vlakbij Torarica en het uitgaanscentrum. De straat was vroeger in de avond het domein van prostituees, maar de enige die nu nog langs de kant van de weg naar je staan te zwaaien zijn de on-officiële parkeerwachters die graag willen dat je op "HUN" stukje trottoir parkeert, zodat ze je een paar Surinaamse Dollars kunnen vragen als je je auto (al dan niet beschadigd, echt opletten doen ze niet) terug komt halen. Maar goed, het eten was erg lekker, met pizza's uit een echte steenbakoven en goede hamburgers. Slap brood met knoflooksaus uit een flesje was een minder gelukte bestelling, maar enfin. Toevallig was die avond de Superbowl dus die konden we, inclusief geluid op volume 100, goed volgen.

Hoe ziet mijn gemiddelde dag er tot nu toe uit?
De meeste ochtenden staan we om 6 uur op, want de kinderen moeten om 7 uur op school zijn. De school is aan de andere kant van de stad, en hoewel ik dat vroeger gewoon elke dag op mijn fietsje deed, is het verkeer wel wat drukker geworden in die 30 jaar... En behoorlijk wat (Chinese) bestuurders die hun rijbewijs blijkbaar gekocht hebben!
Ook hebben de Surinamers de rare gewoonte ontwikkeld om ALTIJD "een brik" (break) te vragen bij de kruispunten. Het handje gaat uit het raam, of het grootlicht wordt gebruikt, en ze douwen hun wiel al op je weghelft, of je nou 25 of 60 km/u rijdt. Heel vaak staan ze dan halverwege, maar dan moeten ze ook nog een break vragen aan de andere kant van de weg! Dus dan sta je als voorrang hebbende stil omdat een eikel midden op de kruisende weg GEEN break krijgt van de andere kant! En van om-en-om ritsen hebben ze nog nooit gehoord, dus gelijk storten er 3-4 andere auto's zich met ware doodsverachting in het gaatje, zodat jij weer door de achteropkomende auto's be-toeterd wordt om zelf lekker door te douwen...
Ook leuk is de "ringweg"die een aantal jaren geleden is aangelegd. Naast het feit dat de weg maar een kwart van Paramaribo bestrijkt, is de weg -die er grotendeels al lag - gepromoveerd tot rondweg omdat bepaalde belanghebbenden percelen laaggeprijsde grond in die buurt hadden, en de prijs gaarne wat zagen stijgen. Dus met veel poespas is er een "ringweg" van gemaakt. Nadeel is alleen dat de ringweg geen voorrangsweg is. Dus bij elke kruisende weg sta je stil, op je ringweg! Ongelooflijk maar waar.
Maar goed, daarom worden de kinderen massaal met de auto gebracht en gehaald, getuige de vele luxe 4x4's die elke middag de kinderen staan op te wachten. Gezellig, even tori praten met de ouders van andere kinderen. Sommige van die ouders ken ik nog uit mijn eigen schooltijd hier! En op twee dagen kunnen onze kinderen poolen met andere mensen (andere dagen zij weer met ons), scheelt weer een uur.

Op donderdag had ik een gesprek bij een bankje hier, om te kijken of ze mij als IT-consultant (of als interne parttimer) in wilden huren. Maar zoals veel dingen hier, liep dit ook weer heel anders dan verwacht. Er was een derde partij bij, die ik toevallig heel goed ken, en mij ook op deze baan gewezen had. En dat veranderde de balans van het gesprek zodanig, dat het meer ging over problemen die de bank had (waarin ik geen partij was) dan over mijn eventuele inzet daar! Nu weet ik dus niet OF ze iemand nodig hebben, per wanneer, tegen welke voorwaarden etc. Dus ik heb de directie van de bank maar uitgenodigd om in het restaurant van mijn schoonouders te komen lunchen, zodat we het eventueel WEL daarover kunnen hebben.
En gaat dat niet door, dan zijn er genoeg banken en verzekeraars hier waar ik mijn CV een keer kan droppen, ook al is het veel gemakkelijker om via een "kruiwagen" ergens binnen te komen dan via een open sollicitatie.

Mijn 5 dagen per week een uurtje in de fitnesszaal van de Dolfijn lijken hun vruchten af te werpen, al 3 kilo er af in 3 weken. Ga in Nederland maar eens in de sauna op zo'n elips-martel-apparaat staan, dan weet je ongeveer wat ik doormaak. Ik zweet me het leplazerus (of zijn het zoute tranen van ellende?) en alles doet pijn.

Van de week VIER keer op een dag "gebaad" = gedouched. De eerste keer na het sporten om 9 uur, de tweede keer een uurtje later, nadat ik op het dak mocht klimmen van schoonpa om te helpen twee metalen schoorstenen van 200 kilo van het dak te tillen; zie foto. De derde keer voor het avond-eten en de vierde keer voor het slapen gaan. Als ik geen airconditioning zou hebben in de slaapkamer zou ik ook midden in de nacht nog een keer gedouched hebben! En mijn vrouw ligt naast me - dwars over het bed natuurlijk - onder een volledig Nederlands donzen dekbed; "koud he?!"!

Naast de school-run doen we wat boodschappen voor onszelf of het restaurant, waarbij ik me in de luxere supermarkten zoals Choi's, Tulip of BestMart er over verbaas hoeveel superdeluxe rommel ze importeren. REKKEN vol dure Dove-producten, ijskasten vol Mora-frikadellen en ijs in 300 smaken uit Amerika en Europa. Afbakbroodjes in plastic, cornflakes in 100 variaties, flessen drank van 3 tot 3.000 Euro (een Nebukadnesar = 15 literfles champagne van Moët & Chandon, wie koopt zoiets?).

In de middag doen we soms een siësta-slaapje, en in de avond hang ik achter de computer of in het restaurant. Af en toe bij de kinderen kijken of ze hulp nodig hebben met het maken - of bij het motiveren tot het maken - van huiswerk. Zij gaan slapen tegen 10 uur. Het restaurant is open tot half 11, daarna wordt alles grondig schoongemaakt. Dat duurt tot ongeveer half 12, daarna baden en slapen...

Vorige week heb ik de kinderen auto-rijles gegeven, 13 en 16 jaar; hahaha. Achterop Morgenstond, waar de wegen recht en de behuizing schaars is, en je tegenliggers noch stoplichten ziet. Waar ik zelf auto en motorfiets heb leren rijden trouwens! Toen we er na wat gezoek (het was toch weer voller gebouwd dan vorige jaren natuurlijk) aankwamen, zag ik een auto achteruit een hoek om komen. "Die is aan het oefenen op de speciale verrichtingen" vertelde ik, maar pas toen de auto de derde keer achteruit de hoek om kwam, waren mijn kinderen overtuigd. Allebei hebben ze een stukje gereden, inclusief een bochtje achteruit! Weliswaar konden ze het eigenlijk al omdat we in Nederland wel eens gingen karten, en er is niet veel verschil met een automaat. Maar het sturen en de krachten etc. zijn wel anders, dus ik was toch trots op ze.

Oh ja, van de week ook nog een stofzuiger opgeblazen hier. Ze gebruiken hier meestal de lokale 110 Volt, maar voor sommige apparaten 220 Volt; koffiezetapparaat, ventilator en computers uit Nederland. Op de stekkerdozen die 220 Volt geven, staat het met viltstift geschreven. Maar toevallig trof ik bij het schoonzuigen van een raamhor een stopcontact waar wel 220 V uit kwam, maar waar het niet opstond! Dus na een halve minuut van geraas ("wat een luidruchtige stofzuiger", dacht ik nog) blies het kreng zichzelf met veel rookontwikkeling op. Weer iets geleerd. Oen.

De laatste foto van deze week is het oude huurhuis van mijn broer. Sinds hij het 18 jaar (?) geleden verliet, is het alleen nog bewoond door duiven en zwervers, en de staat van ontbinding wordt elk jaar erger. Hij vertelde me ooit dat het deel van een erfenis was, waarbij geen van de kinderen die het erfde er iets aan wilde doen, omdat ze dan overeenstemming zouden moeten bereiken over wie wat doet/betaalt/beheert... Dus dan moet het maar verrotten. En zo heb je ontelbaar veel percelen met of zonder verrotte bebouwing in Suriname.

Warme groet! Arjan